Opowieść o małej społeczności, która wie o sobie wszystko. Nawet jeżeli chcesz coś ukryć, to oni o tym wiedzą i patrzą ci na ręce. „Najpiękniejsza kobieta świata” to opowieść o tym, czy można komuś zaufać. Opowieść o tym, co zrobić, by nie czuć się tak bardzo samotnym.

Magdalena Drab – autorka tekstu o spektaklu:
Najpiękniejsza kobieta świata jest jedyna w swoim rodzaju, czysta i doskonała. Bernard, główny bohater dramatu, który spotkał ją w zakładzie pogrzebowym, jest przekonany, że to prawda, mimo że jego wybranka nic nie mówi. Postanawia ukryć ją przed całym światem, co nie wszystkim się podoba. Potrzeba kochania, nawet bez szans na odwzajemnienie, jest w nim tak silna, że gotów jest poświęcić dla tej z gruntu skazanej na porażkę miłości wszystko, co ma. A może właśnie dlatego, że wybranka nie zgłasza żadnych pretensji, a miłość nie ma szans na spełnienie, uczucia są w nim tak silne?
Ile jesteśmy w stanie zrobić dla bycia akceptowanym czy chcianym? Mała społeczność sportretowana w spektaklu używa akceptacji i miłości do osiągania swoich celów. Wychowanie w końcu nie kończy się nigdy, a miłość warunkowa jest doskonałym narzędziem manipulacji. „Dla większości ludzi problem miłości tkwi przede wszystkim w tym, żeby być kochanym, a nie w tym by kochać, by umieć kochać” – napisał Erich Fromm w swojej książce „O sztuce miłości”. Co to znaczy kochać dobrze? Co zasługuje na miano miłości i czemu jesteśmy w stanie nadać tę nazwę wielu bolesnym zależnościom, byle zaspokoić potrzebę bycia blisko drugiej osoby? Te i inne pytania są tematem niepozbawionej humoru, zawiłej historii niezbyt bystrego Bernarda z małego, konserwatywnego miasteczka, który postanawia kochać miłością niemożliwą.

Tekst znalazł się w półfinale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej (2015)

OBSADA

TWÓRCY

GALERIA

ZWIASTUN